جهیزیه در قدیم. یکی از زمینه های اختلاف میان زن و شوهرها و به تبع آن، میان دو خانواده ی عروس و داماد و گاه دو طایفه، بهانه گیری بر سر کمی جهیزیه ی عروس بود. برای حل این مشکل به فکر افتادند که پیش از بردن جهیزیه به خانه ی داماد، خانواده ی عروس لیستی از لوازم جهیزیه را تهیه کند. هنگام حمل آنها، یکی از معتمدان یک یک اقلام جهیزیه را با فهرست تطبیق و آن را تأیید می کرد.
امروزه این آگاهی وجود دارد که از نظر شرع مقدس اسلام، عروس موظف نیست چیزی به عنوان جهیزیه به خانه ی بخت ببرد و از سوی دیگر می دانند هرکس اهل بهانه گیری باشد، هرچیزی را می تواند بهانه کند و مشکل آفرینی کند. لذا این رسم به مرور کم رنگ شده و رو به فراموشی است.
به هرحال پس از تطبیق و تأیید لوازم با فهرست، آنها را در سینی های بزرگ می گذاشتند و در روز مراسم «جهازبران» اقوام و فامیل را برای مشاهده ی جهیزیه خبر می کردند. هرسینی را یک نفر روی سر می گذاشت و حمل می کرد. وسایل سنگین را با اسب و الاغ تا منزل داماد می بردند. رسم دیگر آن بود که جوانان در این مسیر چوب بازی می کردند.
عباس علی صادقی
نیاز به تکمیل
